Dublin-claim

De Dublinverordening (officieel Verordening Dublin III) is een Europese Verordening. Hierin staat beschreven hoe kan worden bepaald welk land verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming (asiel). Meestal is dat het land waar de vreemdeling het Schengengebied als eerste is binnengekomen. Maar het kan ook zijn dat een ander land verantwoordelijk is omdat er gezins- of familieleden wonen die daar een verblijfsvergunning hebben.

Als op grond van onderzoek blijkt dat een ander land dan Nederland verantwoordelijk is voor een asielverzoek, dan wordt het asielverzoek in Nederland niet-ontvankelijk verklaard. Ook vreemdelingen die in Nederland geen asiel aanvragen, maar dat eerder in een ander Schengenland wel deden, kunnen aan dat andere land worden overgedragen.

Verzoek om overdracht

De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) dient het verzoek om overdracht in bij het andere land. Dit is de zogenaamde Dublin-claim. Als de claim door het andere Dublinland wordt geaccepteerd, ontvangt de vreemdeling een overdrachtsbesluit. DT&V is verantwoordelijk voor de feitelijke overdracht van de vreemdeling aan het land dat verantwoordelijk is voor de vreemdeling. In verband met deze overdracht is vaak een speciaal Dublin-laissez-passer (vervangend reisdocument) nodig.

Dublinlanden

Alle Schengenlidstaten en enkele andere landen hebben de overeenkomst van Dublin ondertekend. Dit zijn België, Bulgarije, Cyprus, Denemarken, Duitsland, Estland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Ierland, Italië, Kroatië, Letland, Liechtenstein, Litouwen, Luxemburg, Malta, Noorwegen, Oostenrijk, Polen, Portugal, Roemenië, Slovenië, Slowakije, Spanje, Tsjechië, Verenigd Koninkrijk, IJsland, Zweden en Zwitserland.